In november ging ik naar mijn allereerste jazzconcert, waarin Tutu Puoane en Rebirth Collective te zien waren. Deze laatste is een jazzband van Belgische bodem. Mevrouw Puoane is een jazz-zangeres afkomstig uit Zuid-Afrika. Sinds vorig jaar heb ik kennisgemaakt met de wereld van de jazzmuziek. Ik vind dat jazz zoveel verschillende stijlen en kleuren heeft, er valt enorm veel in dit genre te ontdekken. Tot nu toe heb ik het zelf echter altijd veilig gehouden met wat zachte jazz op de achtergrond – meestal uitsluitend instrumentaal – om te beluisteren tijdens het studeren of ter ontspanning.
Een aantal maanden geleden vond ik dat het tijd was om een stap verder te gaan. Op de site van mijn plaatselijk cultureel centrum vond ik een concert met de titel ‘It Might as Well Be Swing’. Na het lezen van de korte omschrijving was ik meteen geprikkeld: Afrikaanse invloeden, arrangementen van hits uit de jazzwereld en Swing. Ik trok mijn stoute dansschoenen aan en kocht twee kaartjes voor dit veelbelovende evenement.
Ik zat nog maar vijf minuten op mijn stoel en op die korte tijd leek het alsof ik naar een andere wereld getransporteerd was. De sfeer die in de zaal hing, was er een die volgens mij uniek is aan dit soort concerten. Wanneer ik mijn ogen toe deed waande ik me in Londen, ergens in de jaren 20 in een of ander jazzcafé waar iedereen op zijn best was uitgedost om te genieten van al die muzikale pareltjes. Misschien had ik die dag wat te veel naar Downton Abbey gekeken, maar het zou me verbazen als ik de enige was die zich ineens in een ander tijdperk waande.
De combinatie van acht verschillende muzikanten zorgde voor een bom van een orkest. De saxen lieten de zaal in verbazing achter met hun zwoele noten die het ene moment zorgden voor swingende ritmes en het andere moment voor zeer intieme muziek. De combinatie van piano en contrabas maakte het tot een prachtig geheel waar je met het grootste gemak op de muziek mee ging zweven. Er hing een gesofisticeerde sfeer, die toch zo nonchalant leek door de luchtige manier waarop de muzikanten daar hun ding stonden te doen.
En die zangeres, man, wat was me dat. Als ik een haaraccessoire met een zo’n enorme pluim (dat zo typisch is aan de jaren 20) gedragen had, zou ik die pluim er onmiddellijk afgeplukt hebben om ze aan mevrouw Puoane te overhandigen. Zij heeft zo’n uniek stemgeluid dat elke omstaander ontroert op alle mogelijke manieren. Haar stem is er een met zoveel warmte en zachtheid, een die de meest intieme sferen kan creëren, maar tegelijkertijd met zo’n enorm bereik dat het lijkt alsof ze op paardenkracht gedreven wordt. Hier en daar hoorde je een Afrikaans sfeertje dat naar binnen sloop. Ik kan het niet anders omschrijven dan een ‘gospelgeïnspireerde tututu’, die op geen enkel moment afweek van het rasechte jazzgevoel.
Ergens halverwege het concert kwam ik erachter dat de composities bewerkt waren door de bandleden zelf, wat het respect voor wat deze mensen daar neerzetten enkel nog meer liet groeien. Arrangementen van bekende namen uit de jazzwereld, zoals Ella Fitzgerald en Frank Sinatra, passeerden de revue. Het hoogtepunt van de avond vond ik het liedje ‘Someone’s rocking my dreamboat’, dat mij bij de laatste noten spontaan kippenvel bezorgde.
We werden uitgezongen door Tutu die de bandleden en productie bedankte door middel van een geïmproviseerde aria. Naar huis gaan kon ik niet zonder een CD te kopen, die ik ondertussen al meer heb laten afspelen dan ik eigenlijk kwijt wil. Ladies and gentlemen, I present to you: Tutu Puoane & Rebirth Collective: een echte aanrader voor iedereen die een avond lang wil ondergedompeld worden in een warm bad van prachtige jazzsferen. Zet dit pareltje op je verlanglijstje, je zult het je écht niet beklagen.
コメント