Keep the flame burning

In oktober heb ik de voorstelling ‘Onheil in Black Creek’ bijgewoond: een muziektheater van De Kolonie met in de hoofdrol Lucas Van den Eynde. Het verhaal gaat over een cowboy, genaamd Dirk, die afstand moet doen van zijn geliefde dorp Black Creek. Het terrein waar Black Creek zich bevindt, gaat in de nabije toekomst een andere bestemming krijgen die meer bij het ‘wereldbeeld van vandaag’ past. De gemeente wil er een belevingsgerichte, milieuvriendelijke en multiculturele speeltuin van maken. Dirk blikt terug op het leven in zijn geboortedorp en neemt ons mee in zijn verhalen over het rasechte cowboyleven.

Herkenbare materie in een hilarisch jasje

Het theater begon met Dirk die een speech gaf om de brandende fakkel officieel door te geven aan de nieuwe generatie. Door zijn ellelange speech met hilarische woordkeuzes, werd al snel duidelijk dat hij het toch niet helemaal eens was met die nieuwe bestemming van zijn westerndorp. Op een subtiele manier liet hij merken dat hij het moeilijk vond om zich in te leven in een hedendaagse wereld waar psychologische dierentherapie en eerlijke groenten doodnormale verschijnselen zijn.

De cowboy liet ons kennismaken met de waarden en normen van het cowboyleven en gaf ons mee dat in zijn wereld alles duidelijk afgelijnd was. Je wist perfect waar je aan toe was door de eenvoud van het leven. Ik vind dit een terechte bedenking die hij op een humoristische manier brengt. De complexe maatschappij van nu is niet meer de traditionele, eenvoudige wereld van vroeger. Op een cowboy-eed durfde niemand terug te komen, diegene zou het anders wel geweten hebben. De dag van vandaag kun je niet meer blindelings vertrouwen op mensen hun woord. Ik vond het erg interessant om de vergelijking te maken tussen vroeger en nu.

Dirk sprak ook over hoe je ‘cowboy voor het leven bent’ en dit vind ik ook een interessant spoor. Zo kon iemand vroeger geboren worden in een bepaalde familie en was het vaak op voorhand al bepaald hoe iemands leven er uit zou zien. Hoewel ik niet zal ontkennen dat afkomst nog steeds een grote rol speelt, is de ‘maakbaarheid’ van het individu enorm gegroeid. Iemands leven kan heel veel verschillende invullingen hebben. Dit brengt natuurlijk ook veel keuzes met zich mee voor de jeugd van vandaag. Dirk vertelde ook over het verlies van zijn vader, de oprichter van Black Creek, die bij een geënsceneerde ophanging per ongeluk echt de dood werd ingejaagd. Hij vertelde over het stilzwijgen van deze onderwerpen onder de cowboys en over hoe verdriet verwerken een individuele opdracht was. Dit is ook iets wat in contrast staat met hoe er vandaag met problemen wordt omgegaan.

Ik gaf mijn oren en ogen de kost

Toen ik in de theaterzaal binnenkwam, zag ik meteen een vrij minimalistisch

podium dat toch meteen de aandacht trok door een enorme houten cactus die vooraan stond te pronken. Het decor werd aangevuld door rasechte saloondeuren en een geprojecteerde boom met een bijbehorende galg. Je zag meteen dat er in het cowboyleven meteen ter zake werd gekomen, zonder veel opsmuk.

Lucas Van den Eynde liet in deze voorstelling het beste van zichzelf zien door een genuanceerde en hilarische monoloog op het publiek af te gooien. Zijn expressieve verstelstijl en pakkende oneliners namen me tot op het laatste moment mee in het verhaal. Hoewel ik al eerder theatervoorstellingen met monologen heb gezien en hierbij soms de aanwezigheid van medespelers miste, was dit nu helemaal niet het geval. Ook de combinatie van het theater met de muziek was subliem. De muziek werd verzorgd door twee muzikanten die banjo, gitaar, keyboard, fluit en harmonica speelden. Die combinatie van instrumenten zorgde er voor dat je helemaal in de cowboysfeer werd ondergedompeld. Van begin tot eind werden de scènes met verscheidene westerndeuntjes (soms opgewerkt en soms grimmig) ondersteund, waardoor het publiek des te betrokken was. Yihaaa!

Muziek doet leven

Dit was de eerste keer dat ik een muziektheater bijwoonde. Het sprak mij daarom ook extra aan om iets te doen waar ik nog niet van geproefd had. Natuurlijk heb ik wel al theater-en muziekvoorstellingen gezien, maar de combinatie is een vak apart. Ik vond het een fantastische ervaring. Op voorhand had ik niet verwacht dat de muziek het verhaal zo goed kon ondersteunen. Ik vond het ook interessant om achteraf te reflecteren over welke muziekinstrumenten in welke scènes werden bespeeld. Zo zag ik welke sferen er allemaal gecreëerd konden worden. De onderliggende thema’s (Het veranderende wereldbeeld ten opzichte van vroeger en culturele verschillen) die in de voorstelling aangesneden werden, vond ik ook erg opmerkelijk. Het liet mij kritisch nadenken en zien dat deze thema’s met de nodige humor besproken kunnen worden. Daarom vind ik dit toneelstuk een geweldig voorbeeld om mee te nemen naar de klaspraktijk. Jongeren zullen hier ongetwijfeld plezier aan beleven, maar ook veel uit kunnen meenemen. Beter dan dat wordt het niet, toch?